نویسنده کوشیده­ است با کوتاه نگه داشتن متن داستان و اختصاص دادن بیش­ترین فضای هر صفحه به تصاویر جالب و قابل پذیرش برای کودکانِ مخاطب کتاب، آن­ها را با جریان داستان همراه کند و باید گفت همین امر نقطه قوت این داستان به شمار می‌آید. در این داستان کشوری بزرگ که ارتشی بسیار قدرتمند دارد پس از تسخیر همه سرزمین­های بزرگ اطراف خود به جنگ کشور کوچکی می‌رود که ارتشی برای مبارزه ندارد­. کشوری که به قدری کوچک و کم اهمیت است که تا پیش از آن برای تسخیر آن اقدام نکرده بود.

آن­چه این داستان را از سایر داستان­ها در این حوزه متمایز می­‌کند نگاه و برخورد سرزمین کوچکی است که در این داستان مورد تهاجم کشور بزرگ‌تر قرار می­‌گیرد. مردم این کشور کوچک با عدم مقاومت نظامی و در مقابل پذیرفتن سربازهای لشکر کشور قدرتمند به عنوان انسان­‌هایی که به کشور آن­ها آمده­اند و مشارکت­دادن آن­ها در زندگی روزمره خود و انتقال فرهنگ خود به آن­ها، تمام تصورات و معادلاتی که در جنگ وجود دارد را تغییر می­‌دهند. این داستان پرسش­‌های بسیاری را در ذهن خواننده ایجاد می‌کند، پرسش­هایی که پس از خواندن این کتاب از بین نمی­روند، پرسش­های بنیادی همچون: «آیا همیشه قدرت تسخیر کننده پیروزِ جنگ است؟»

صلح‌خوان: سمیه نیک